We lijken vaak ideeën over de klimaatcrisis te laten sluimeren, maar de noodzaak tot actie is nijpend – tenzij we ons over hebben gegeven aan de suïcidale overtuiging dat het toch al te laat is.

Met hun acties lijken politici ons te zeggen; “Inderdaad. We doen het minimale, we nemen slechts cosmetische actie omdat die investeringen verloren zullen zijn omdat over een paar decennia niets meer over zal zijn van onze welvaartsmaatschappij. De zee zal half ons land hebben verzwolgen. Droogte zal onze landbouw hebben weggevaagd. We zullen op den duur enkel noodzakelijke levensmiddelen (rijst, suiker, mais) kunnen importeren voor een veelvoud van de huidige prijs omdat de meeste oogsten wereldwijd zullen mislukken. De rijkste 0,1% van de bevolking zal zich kunnen terugtrekken in bunkers, met drinkwater dat door privébedrijven zal worden verkocht zoals benzine vandaag, met als verschil dat de tank zal worden geflankeerd door militairen.”

Als de politiek doorgaat met het weigeren van vergaande actie is dit hun boodschap: de toekomst is gedoemd. Maar wat vreemd is, is dat in dat geval de problemen die zich op middellange termijn afspelen überhaupt nog besproken worden. Waarom nog debatteren over het verkopen van sociale huurwoningen en het schuiven met miljoenen in de begroting wanneer de financiële problemen van de ontwrichting van het klimaat iedere denkbare ordegrootte van betaalbaarheid zal overstijgen?

In vergelijking met de covid-crisis is de klimaat-crisis overweldigend. Maar wanneer een hele economie kan worden lamgelegd, door de overheid gereguleerd en in een andere richting geduwd, waarom kan dit niet voor het klimaat, voor het algemene voortbestaan van het leven op aarde?

De klimaat- en de coronacrisis zijn verwant; ze kruisen elkaar in de veeteelt. Naast het bestrijden van symptomen door het proberen in te dammen van een nieuwe golf, kan er ook worden geluisterd naar wetenschappers die claimen dat de manier waarop er vandaag aan intensieve veeteelt wordt gedaan het perfecte recept is voor een nieuwe pandemie. Miljoenen varkens leven naakt tegen elkaar aan, stappen in elkaars stront in afgesloten hokken. Waar de mensendokters terughoudend zijn over het toedienen van antibiotica uit angst voor multiresistente bacteriën, hebben veeartsen carte-blance en worden dieren die met honderden soortgenoten samen opgesloten zitten volgespoten met antibiotica en andere medicijnen.

Boeren, op hun beurt al decennia in de wurggreep van banken en de groei-economie hebben aldoor aan schaalvergroting moeten doen. Het aantal dieren groeide, maar het aantal bedrijven daalde. Om te blijven bestaan moesten zij hun rol als boer op een boerderij omwisselen met manager voor een industrieel bedrijf. Het vlees, kraamkamer voor bacteriën en virussen vertrekt nu voor zo’n 65% uit Belgie, en 85% procent uit Nederland naar het buitenland.

Betekent de weigering tot het nemen van maatregelen die de oorzaken van deze pandemie en die er zullen volgen óók het resultaat van een depressief fatalisme? Het is moeilijk te geloven. Onze volksvertegenwoordigers lijken vaak nog vol energie en levenslust, zeker wanneer je de sociale media volgt van bepaalde partijen, of ‘bewegingen’ zoals sommigen zich liever wensen te noemen. Op vele dagen lijkt er geen sprake van enig vuiltje aan de lucht. Toch trekken donderwolken zich geregeld samen. Grote delen van ons land zijn door een watersnoodramp getroffen. Het gaat jaren duren om het puin op te ruimen, de huizen te herbouwen. Maar wat als dit noodweer steeds vaker zal voorkomen?

De kinderen die om actie vroegen, de ‘klimaatspijbelaars’ kunnen nu zelfs niet meer spijbelen: ze zitten al twee jaar thuis. Hun roep had een weergalm, maar is die nu alweer verstorven? Zijn hun eisen bevroren in een haperende video-call? Is er dan niets meer dat ons aan hen herinnert?

Hoe moeilijk was het eigenlijk om over een straat te wandelen met een spandoek? Het was heel gemakkelijk. Maar tijd is kostbaar – ook voor kinderen. Ze wandelden samen door de straten in plaats van aan een tafel in een schoolgebouw te zitten, waar je leert over de wereld, haar verleden, heden en haar toekomst. Wat zegt het wanneer duizenden kinderen uit vele landen van hun tafel opstaan omdat ze ongerust zijn over hetgeen er op de bladzijde van de toekomst geschreven wordt? De school is een plek waar de toekomst vorm krijgt. Al deze kinderen waren week na week van mening dat de voorbereiding op de toekomst niet meer kan gebeuren door uitwisseling van kennis en het ondergaan van een vorming, maar door vorm te geven aan hun protest.

De klimaatactivisten wordt vaak aangewreven dat ze depressief zijn. Door hun fatalisme zou men alleen maar kunnen gaan denken dat het al te laat is, en toch geen actie meer ondernemen. Maar onze regering is de enige wiens depressie schandelijk is. De klimaatactivisten staan voor wat ze belangrijk vinden, terwijl onze regeringen niet genoeg willen doen om rampen te voorkomen of ten minste tegemoet te treden. Tegelijk wordt er gedaan alsof de echte problemen vlak voor onze neus liggen. Op onze tafels ligt het heden. We leren in onze ochtendkrant over de nieuwste covid-uitbraak en vaccinatie-verantwoordelijkheid.

Maar waarom staan wij niet op van onze tafels om onze bladzijde van de toekomst te eisen? Want die bladzijde is vandaag onvindbaar!